Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

MΠΙΣΚΟΤΑ ΑΡΚΟΥΔΑΚΙΑ-ΓΟΥΡΟΥΝΑΚΙΑ



Μπισκότα Αρκουδάκια - Γουρουνάκια-Ανθρωπάκια

Υλικά
  • 125 γρ. βούτυρο
  • 1/2 κούπα ζάχαρη
  • 2 κουτ.γλ. κανέλα
  • 2 κουτ.γλ. ginger
  • 1 αυγό
  • 3/4 της κούπας μέλι
  • 1/2 κουτ.γλ. σόδα
  • μισό του μισού κουτ.γλ. μπέικιν πάουντερ
  • 600 γρ. αλεύρι
  • ξυλάκια για σουβλάκια
  • καραμελίτσες m&m / λαστιχένιες κτλ
ΓΛΑΣΣΟ
  • 1 ασπράδι
  • 1 κουτ.γλ. χυμό λεμόνι
  • 1 βανίλια
  • 300 γρ. ζάχαρη άχνη

Εκτέλεση
Ανακατεύουμε όλα τα ξηρά υλικά μαζί.
Ανακατεύουμε στο μίξερ την ζάχαρη με το βούτυρο μεχρι να γίνει αφράτο μίγμα. Μετά ρίχνουμε το αυγό και το μέλι. Ρίχνουμε σιγά σιγά το αλεύρι με τα υπόλοιπα ξηρά υλικά μέχρι να γίνει ζυμάρι.
Τυλίγουμε την ζυμη σε πλαστική μεμβράνη και την βάζουμε στο ψυγείο για 2 ώρες. Αφού περάσουν οι 2 ώρες την βγάζουμε και την αφήνουμε σε θερμοκρασία δωματίου για 10' και την ανοίγουμε με τον πλάστη.Σε ταψάκι στρώνουμε λαδόκολλα για να βάλουμε τα μπισκότα επάνω.Ανοίγουμε την ζύμη περίπου στο 0,7 του εκατοστού.

Τα ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 220 βαθμούς για 6-8 λεπτά.



Για τα αρκουδάκια

Παίρνουμε λίγη ζύμη και φτιάχνουμε ενα μπαλάκι μεγάλο και 2 μικρά. Ενώνουμε τα μικρά στο πάνω μέρος δεξιά αριστερά για αυτιά. Περνάμε στο κάτω μέρος της μεγάλης μπάλας το ξυλάκι. Με την παλάμη μας ζουλάμε την ζύμη να ανοίξει και να γίνει πλατιά.


Για τα γουρουνάκια

Παίρνουμε ζύμη και φτιάχνουμε μπαλάκι μεγάλο. Λίγο πιο μικρό πλακέ το κολλάμε για την μύτη του γουρουνιού και με το ξυλάκι κάνουμε δυο κάθετες γραμμές για τα ρουθούνια. Λίγη ζύμη σε σχήμα τρίγωνου πλακέ το κολλάμε για τα αυτάκια.



Όταν τα βγάλουμε απο τον φούρνο θα τα αφήσουμε να κρυώσουν καλά. Όσο τα κρυώνουν σκληραίνουν και μπορούμε να τα μετακινήσουμε. Μην τα μετακινήσετε ζεστά γιατί είναι μαλακά και θα σπάσουν.

Φτιάχνουμε το γλάσο . Χτυπάμε μαρέγκα το ασπράδι ,ρίχνουμε τον χυμό λεμονιού και προσθέτουμε την ζάχαρη άχνη. Το βάζουμε σε κορνέ και στολίζουμε τα μπισκοτάκια μας κολλώντας καραμελίτσες για ματάκια μυτούλα και στομα. Αν εχουμε χρώμα ζαχαροπλαστικής μπορούμε να χρωματίσουμε για το στόμα του αρκούδου να γίνει κόκκινο.



Στην φωτογραφία εχω φτιάξει και 2 ανθρωπάκια και εχω ρίξει τρούφα χρωματιστή. Κοβουμε το πατρόν και το ξεπατικώνουμε επάνω στην ζύμη.



































Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Ημερολόγιο Αη Βασίλης (παιδικό)

Ημερολόγιο Αη Βασίλη

Υλικά που θα χρειαστούμε:

Χαρτόνι σε λευκό και σε κόκκινο
Ψαλίδι
Κόλλα
Μαρκαδόρους
Βαμβάκι

Πατρόν






Αφού συναρμολογήσουμε το πρόσωπο του Αη Βασίλη, στο μουστάκι και στα φρύδια , στο καπέλο και στην άκρη την φούντα κολλάμε βαμβάκι.
Κάθε μέρα κολλάμε λίγο βαμβάκι στην κάθε ημερομηνία.Στο τέλος του μήνα η γενιάδα του Αη Βασίλη θα είναι έτοιμη. :)))




********************************************************************************

Χριστουγεννιάτικα Πατρόν Ζωγραφικής για παιδιά

Χριστουγεννιάτικα Πατρόν Ζωγραφικής για παιδιά








Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Χριστουγεννιάτικα σύμβολα

Χριστουγεννιάτικα σύμβολα

Η κρεμμύδα για γούρι

Η προσέλκυση της τύχης αποτελεί ευσεβή πόθο των ανθρώπων σε όλες τις εποχές. Χρησιμοποιούσαν και εξακολουθούν να χρησιμοποιούν πολλαπλούς τρόπους, προκειμένου να κερδίσουν την εύνοιά της.

Ειδικά οι ημέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς είναι γεμάτες δοξασίες για την προσέλκυση της καλής τύχης. Ένα από τα γούρια που έχει επικρατήσει να θεωρείται ότι ξορκίζει την κακοδαιμονία και προσελκύει την καλή τύχη είναι η γνωστή μας Πρωτοχρονιάτικη κρεμμύδα (Scilla Maritima).

Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι τους προστάτευε από κάθε κακό, από καταστροφές, αρρώστιες ή βασκανίες. Ήδη, τον 6ο π.χ. αιώνα, κρέμαγε ο Πυθαγόρας την κρεμμύδα πάνω από την πόρτα του σαν σύμβολο καλής υγείας και αναγέννησης. Η Χρυσοβασιλίτσα, όπως αλλιώς τη λένε, ακόμα και ξεχασμένη σε κάποια γωνιά του σπιτιού, βγάζει φύλλα τέτοια εποχή, και ξαναρχίζει τον κύκλο της ζωής της. Ο λαός πιστεύει ότι αυτή τη μεγάλη ζωτική της δύναμη μπορεί να τη μεταδώσει σε έμψυχα και άψυχα.

Λογικά, λοιπόν, συνδέθηκε με την Πρωτοχρονιά και το ξεκίνημα μιας καινούριας χρονιάς, γεμάτης ελπίδες και προσδοκίες.

Στις μέρες μας σε πολλές περιοχές της Ελλάδας τοποθετείται η κρεμμύδα έξω από το σπίτι την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Ανήμερα της Πρωτοχρονιάς ο πατέρας ή η μητέρα της οικογένειας την παίρνει στα χέρια και χτυπώντας ελαφρά με την κρεμμύδια τα κεφάλια, ξυπνά τα μέλη της οικογένειας για να πάνε στην Θεία Λειτουργία του Αγίου Βασιλείου. Στην συνέχεια, η κρεμμύδα κρεμιέται σε κάποιο σημείο του σπιτιού για να φέρει υγεία και τύχη στην οικογένεια.

Σαν το φως που ξαναγεννιέται στο χειμερινό ηλιοστάσιο, μας εύχεται καλές γιορτές και υγεία για την καινούργια χρονιά.

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο αποτελεί μια από τις πιο γνωστές παραδόσεις των Χριστουγέννων.

Στην ουσία το χριστουγεννιάτικο δέντρο είναι ένα αειθαλές κωνοφόρο δέντρο το οποίο τοποθετείται στο εσωτερικό ενός σπιτιού ή στην αυλή και στολίζεται με χριστουγεννιάτικα φωτάκια και χρωματιστά στολίδια κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων.

Σύμφωνα με την παράδοση, το χριστουγεννιάτικο δέντρο δεν διακοσμείται έως την παραμονή των Χριστουγέννων (24 Δεκεμβρίου) και δεν πρέπει να παραμείνει στολισμένο αργότερα από τις 6 Ιανουαρίου.

Ο στολισμός και η παραμονή του δέντρου στο σπίτι τις παραπάνω μέρες θεωρείται κακοτυχία. Σήμερα λόγω της ευρείας εμπορευματοποίησης της γιορτής των Χριστουγέννων τα δέντρα στολίζονται πολύ νωρίτερα και ειδικά τα μαγαζιά στολίζουν από τον Οκτώβριο.

Στην Αμερική, το δέντρο στολίζεται συνήθως αμέσως μετά από την γιορτή των Ευχαριστιών (τέταρτη εβδομάδα του Νοεμβρίου) και φυλάσσεται μέχρι τον ερχομό του νέου έτους.

Στην Ευρώπη, τα χριστουγεννιάτικα δέντρα δεν στολίζονται έως τα μέσα Δεκεμβρίου ενώ φυλάσσονται μέχρι τις αρχές του επόμενου έτους (6 Ιανουαρίου).

Τέλος, οι καθολικοί φυλάσσουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο μέχρι τις αρχές Φεβρουαρίου.

Τα λαμπάκια

Τα Χριστούγεννα συνηθίζουμε να στολίζουμε το σπίτι μας και το χριστουγεννιάτικο δέντρο με λαμπάκια. Τα λαμπάκια και η φωτιά στο τζάκι, που ανάβουμε αυτές τις μέρες, συμβολίζουν τη ζωή και τη ζεστασιά καταμεσής του κρύου και σκοτεινού χειμώνα. Τι πιο όμορφο θέαμα από ένα λαμπερό και πολύχρωμο χριστουγεννιάτικο έλατο!

Το στόλισμα του Χριστουγεννιάτικου δέντρου είναι ένα οικογενειακό γεγονός. Τα λαμπάκια, τα στολίδια και το άστρο στην κορυφή του δέντρου εξυμνούν την ομορφιά του έλατου και γεμίζουν την ατμόσφαιρα με ζεστασιά, αγάπη και ευτυχία, τρεις συμβολικές έννοιες για τις γιορτινές αυτές μέρες.

Εκτός από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, όμως, και το εσωτερικό του σπιτιού, τα λαμπάκια στολίζονται και φέγγουν παντού. Από τα μπαλκόνια μας, μέχρι τους δρόμους, τις βιτρίνες των καταστημάτων, τα εστιατόρια και τα εμπορικά κέντρα.

Από πού, όμως, προέρχεται το έθιμο του στολισμού;

Ο στολισμός του χριστουγεννιάτικου δέντρου έχει τις ρίζες του στις παλιές παραδόσεις. Οι μπάλες συμβολίζουν το μήλο του προπατορικού αμαρτήματος, τα λαμπάκια και τα κεριά είναι αρχαία σύμβολα του θριάμβου της άνοιξης επί του σκότους του χειμώνα αλλά και του φωτός που έφερε ο Χριστός στις ζωές των ανθρώπων.

Τα πρώτα χριστουγεννιάτικα δέντρα στολίζονταν με κεριά. Με το πέρασμα των χρόνων τη θέση των κεριών πήραν λάμπες που έπαιρναν μέσα κερί ή μεταλλικά φανάρια με μικρά φυτίλια που κρεμόντουσαν από τα κλαδιά σαν στολίδια. Με την ανακάλυψη του ηλεκτρικού ρεύματος, όμως, οι άνθρωποι χρησιμοποίησαν κόκκινα, άσπρα και μπλε λαμπάκια που αναβόσβηναν και φώτιζαν τις χριστουγεννιάτικες γιορτές τους.

Η βασιλόπιτα

Η ιστορία της Βασιλόπιτας, είναι μια ιστορία που συνέβη πριν από 1500 χρόνια περίπου, στην πόλη Καισαρεία της Καππαδοκίας, στη Μικρά Ασία.

Το κόψιμο της Βασιλόπιτας είναι από τα ελάχιστα αρχέγονα έθιμα που επιβιώνουν. Στην αρχαιότητα υπήρχε το έθιμο του εορταστικού άρτου, τον οποίο σε μεγάλες αγροτικές γιορτές οι αρχαίοι 'Ελληνες πρόσφεραν στους θεούς. Τέτοιες γιορτές ήταν τα Θαλύσια και τα Θεσμοφόρια. Στα Κρόνια (εορτή του θεού Κ(Χ)ρόνου, που λατρεύονταν στην Ελλάδα και στα Σατουρνάλια (Saturnalia) της Ρώμης, έφτιαχναν γλυκά και πίττες, μέσα στα οποία έβαζαν νομίσματα και σε όποιον τύχαινε το κομμάτι, ήταν ο τυχερός της παρέας...

Η ορθόδοξη παράδοση συνέδεσε το έθιμο με τη Βασιλόπιτα.

Στην πλειοψηφία τους οι Έλληνες κόβουν την Βασιλόπιτα αμέσως μετά την αλλαγή του χρόνου. Σε μερικές όμως, περιοχές της Ελλάδας η Βασιλόπιτα κόβεται στο μεσημεριανό τραπέζι, ανήμερα του Αγίου Βασιλείου την 1η μέρα του χρόνου. Το εθιμοτυπικό, εντούτοις παραμένει το ίδιο. Ο νοικοκύρης την σταυρώνει τρεις φορές με ένα μαχαίρι και μετά αρχίζει να κόβει τα κομμάτια. Το πρώτο είναι του Χριστού, το δεύτερο της Παναγίας, το τρίτο του Αγίου Βασιλείου, το τέταρτο του σπιτιού και ακολουθούν τα κομμάτια των μελών της οικογένειας με σειρά ηλικίας. Κατόπιν ακολουθεί ένα τελευταίο κομμάτι, αυτό του φτωχού. Σε κάποιες περιοχές, κυρίως αγροτικές, κόβονται και δύο κομμάτια επιπλέον. Ένα για τα ζώα και ένα για τα σπαρτά. Όποιος βρει στο κομμάτι του το κρυμμένο φλουρί θεωρείται ο τυχερός της χρονιάς και συνήθως μαζί με το φλουρί ο νοικοκύρης του δίνει ένα δώρο ή ένα χρηματικό ποσό. Αν το φλουρί πέσει στα κομμάτια του Χριστού, της Παναγίας ή του Αγίου Βασιλείου, το ποσό αυτό δίνεται στην εκκλησία, ενώ αν πέσει στο κομμάτι του φτωχού το ποσό δίνεται σε κάποιον ζητιάνο.

Ας δούμε όμως ποια είναι η καταγωγή του εθίμου της Βασιλόπιτας. Βρισκόμαστε στον 4ο αιώνα μ.Χ. στην Καισάρεια της Μικράς Ασίας. Πρεσβύτερος των χριστιανών της περιοχής εκείνο τον καιρό, ήταν ένας από τους σημαντικότερους Αγίους της εκκλησίας μας, ο Μέγας Βασίλειος. Την ίδια εποχή αυτοκράτορας του Βυζαντίου ήταν ο Ιουλιανός, που έμεινε στην ιστορία γνωστός με το όνομα Ιουλιανός ο Παραβάτης. Σε μια από τις εκστρατείες του κατά των Περσών, ο Ιουλιανός πέρασε από την Καισάρεια. Εκεί έγινε δεκτός από τον Μέγα Βασίλειο, ο οποίος του πρόσφερε τρία κριθαρένια ψωμιά. Σημειωτέον ότι οι κάτοικοι της Καισάρειας ήταν στην πλειοψηφία τους φτωχοί άνθρωποι και ότι ο Ιουλιανός είχε ζητήσει να του προσφέρουν ό,τι έχουν, εννοώντας όμως και περιμένοντας χρυσάφι και πολύτιμα δώρα. Θυμωμένος από τα τρία κριθαρένια ψωμιά έστειλε, μετά την αναχώρηση του, ως ανταπόδοση τρεις μπάλες σανό. Ο Μέγας Βασίλειος τότε του απάντησε τα εξής: «Όπως μας ζήτησες, εμείς σου προσφέραμε αυτό που έχουμε και τρώμε. Το ίδιο πιστεύουμε έκανες και εσύ. Σε ευχαριστούμε».

Η απάντηση του Αγίου Βασιλείου θύμωσε περισσότερο τον Ιουλιανό, ο οποίος ορκίστηκε ότι γυρνώντας από την εκστρατεία θα καταστρέψει την Καισάρεια. Πέρασε ο καιρός και τα νέα ότι ο Ιουλιανός επιστρέφει έφτασαν στον Μέγα Βασίλειο. Εκείνος προσπαθώντας να σώσει το ποίμνιο του, κάλεσε όλους τους πιστούς να προσφέρουν ό,τι πολύτιμο είχαν, ώστε να δοθεί στον Ιουλιανό και να κατευναστεί έτσι ο θυμός του. Ο λαός έκανε όπως του είπε ο ποιμενάρχης του και συγκεντρώθηκαν τα πολύτιμα αντικείμενα. Κατόπιν ο Μέγας Βασίλειος και ο λαός έκαναν αγρυπνία και προσεύχονταν για την σωτηρία τους. Στην διάρκεια της αγρυπνίας αυτής, ο Μέγας Βασίλειος είδε ένα όραμα. Στο όραμα αυτό η Παναγία έστειλε τον Άγιο Μερκούριο και στρατιά Αγγέλων κατά του Ιουλιανού. Το όραμα όμως απλά φανέρωσε στον Άγιο τα πραγματικά γεγονότα που έλαβαν χώρα λίγο έξω από την Καισάρεια. Έτσι, ο κίνδυνος εξέλειψε και τα πολύτιμα αντικείμενα έπρεπε να επιστραφούν στους κατόχους τους. Για να μην μπουν στον πειρασμό να πάρουν κάτι που δεν τους ανήκε, ο Μέγας Βασίλειος έδωσε εντολή να ζυμωθούν μικρές πίτες και μέσα σε αυτές να τοποθετηθούν τα πολύτιμα αντικείμενα που έπρεπε να μοιραστούν. Οι πίτες αυτές μοιράστηκαν στους πιστούς και ως εκ θαύματος, ο καθένας βρήκε στην πίτα που πήρε ό,τι είχε προσφέρει για την σωτηρία από τον Ιουλιανό.

Από τότε φτιάχνουμε κι εμείς τη Βασιλόπιτα με το φλουρί μέσα, την πρώτη μέρα του χρόνου, τη μέρα του Αγίου Βασιλείου. Η Βασιλόπιτα, αγιοβασιλιάτικο έθιμο πολλών αιώνων, μεταφέρεται από γενιά σε γενιά, για να μας θυμίζει την αγάπη και την καλοσύνη αυτού του Άγιου ανθρώπου.

Το κοριτσάκι με τα σπίρτα

Tο κοριτσάκι με τα σπίρτα

'Eπεφτε χιόνι και κόντευε να νυχτώσει. Ήταν η τελευταία βραδιά του χρόνου, η παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Μέσα σ' εκείνο το κρύο και σ' εκείνο το σκοτάδι, ένα φτωχό κοριτσάκι περπατούσε στο δρόμο, χωρίς να φοράει τίποτα στο κεφάλι του, ούτε στα πόδια του.

Η αλήθεια είναι πως, όταν βγήκε από το σπίτι της, φορούσε παντούφλες, αλλά δεν της κράτησαν πολύ: ήταν κάτι μεγάλες παντούφλες, που τις είχε λιώσει η μητέρα της, τόσο μεγάλες ώστε η μικρή τις έχασε, καθώς έτρεξε να περάσει το δρόμο, ανάμεσα σε δυο αμάξια που λίγο έλειψε να την χτυπήσουν. Τη μια την έχασε. Την άλλη, τη βρήκε ένα παιδί και την πήρε μαζί του, για να τη δώσει στην αδερφούλα του, να την κάνει κούνια για την κούκλα της.

Το κοριτσάκι βάδιζε ξυπόλητο και τα πόδια του είχανε μελανιάσει από το κρύο. Μέσα στην τσέπη της κουρελιασμένης ποδιάς της είχε ένα σωρό σπίρτα. Στο χέρι της κρατούσε κι άλλα κουτιά γεμάτα, γιατί αυτή τη δουλειά έκανε: πουλούσε κουτιά με σπίρτα στους δρόμους.

'Oμως εκείνη την ημέρα δεν είχε πουλήσει ούτε ένα κουτί, γιατί οι άνθρωποι έτρεχαν να προφυλαχτούν από το κρύο κι από το χιόνι, και κανείς δε στεκόταν για ν' αγοράσει σπίρτα. Δεν είχε πουλήσει ούτε ένα κουτί και δεν είχε ούτε μια δεκάρα στην τσέπη της. Το κοριτσάκι πεινούσε και κρύωνε κι ήταν αδύνατο, κι έτρεμε ολόκληρο.

Η καημένη η μικρούλα! Οι νιφάδες του χιονιού έπεφταν στα ξανθά της μαλλιά, που σχημάτιζαν μπούκλες γύρω απ' το λαιμό της. Τα φώτα έκαναν να λάμπουν τα τζάμια των παραθυριών κι έφτανε ως το δρόμο η μυρωδιά από τα πουλερικά που έψηναν στις κουζίνες. Ήταν παραμονή της Πρωτοχρονιάς, σε μια γωνιά, ανάμεσα σε δυο σπίτια.

Το κοριτσάκι πάγωνε όλο και πιο πολύ, αλλά δεν τολμούσε να γυρίσει σπίτι της: θα πήγαινε τα κουτιά με τα σπίρτα, κι ούτε μια δεκάρα. Ο πατέρας της θα τη μάλωνε κι άλλωστε, μήπως και μέσα στο σπίτι της δεν έκανε τόσο κρύο; 'Eμεναν ψηλά, σε μια σοφίτα, κι ο άνεμος φυσούσε ανάμεσα απ' τις τρύπες της σκεπής, μ' όλο που τις πιο μεγάλες τις είχανε βουλώσει με άχυρο και με κουρέλια.

Τα καημένα τα χεράκια της δεν τα' νιωθε πια από το πολύ το κρύο. 'Eνα σπίρτο θα τα ζέσταινε λιγάκι. Αν τολμούσε να βγάλει ένα, μονάχα ένα, απ' το κουτί και να τ' ανάψει να ζεστάνει τα δάχτυλά της; Τράβηξε ένα: κριτς! Πώς έλαμψε! Πώς άναψε! Ήτανε μια φλογίτσα καθαρή και ζεστή κι έμοιαζε με κεράκι, καθώς τη σκέπασε με τις χούφτες της. Τι παράξενο φως! 'Eμοιαζε τώρα μ' ένα κοριτσάκι, καθισμένο μπροστά σε μια μεγάλη σιδερένια σόμπα, που το σκέπασμά της ήτανε γυαλιστερό.

Η φωτιά έκαιγε εκεί μέσα τόσο υπέροχα και ζέσταινε τόσο καλά! Αλλά τι έγινε; Μόλις το κοριτσάκι άπλωσε τα ποδαράκια του για να τα ζεστάνει, η φλόγα έσβησε και η σόμπα εξαφανίστηκε. Η μικρούλα βρέθηκε καθισμένη στη γωνιά της, ανάμεσα σε δυο σπίτια, και κρατούσε στο χέρι της ένα σπίρτο καμένο.

'Aναψε και δεύτερο σπίρτο, και, καθώς η λάμψη έπεσε πάνω στον τοίχο του σπιτιού, το κοριτσάκι μπορούσε τώρα να δει ένα μεγάλο δωμάτιο, όπου ήταν στρωμένο ένα τραπέζι, με κάτασπρο τραπεζομάντιλο, με πιάτα από πορσελάνη που αστραφτοκοπούσαν και ο τοίχος έγινε διάφανος σαν ατμός. με μια μεγάλη πιατέλα, όπου μια χήνα ψητή άχνιζε και σκόρπιζε μια ορεχτική ευωδιά.

Τι έκπληξη! Τι ευτυχία! Ξαφνικά, η ψημένη χήνα πήδησε από την πιατέλα και κύλησε στο πάτωμα, με το πιρούνι και το μαχαίρι καρφωμένα απάνω της. Κι η ψημένη χήνα κύλήσε ως εκεί που καθότανε το φτωχό κοριτσάκι. Αλλά το σπίρτο έσβησε και, μπροστά στη μικρούλα, ορθώθηκε πάλι ο χοντρός και κρύος τοίχος των σπιτιών. 'Aναψε αμέσως και τρίτο σπίρτο. Και τότε το φτωχό κοριτσάκι είδε πως καθόταν κάτω από ένα υπέροχο Χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Ήτανε πιο μεγάλο και πιο πλούσια στολισμένο, από κείνο που είχε δει, τα περασμένα Χριστούγεννα μέσα από τη τζαμένια πόρτα, στο μέγαρο του πλούσιου εμπόρου. Χίλια κεράκια ήταν αναμμένα πάνω στα πράσινα κλαδιά του και κάτι πολύχρωμες εικόνες, σαν εκείνες που στολίζουν τις βιτρίνες των μαγαζιών, θαρρείς και της χαμογελούσαν. Το φτωχό κοριτσάκι σήκωσε τα δυο του χεράκια. Το σπίρτο έσβησε.

'Oλα τα κεράκια του Χριστουγεννιάτικου δέντρου ανέβαιναν, ανέβαιναν και τότε είδε πως δεν ήταν κεράκια, αλλά αστέρια. 'Eνα απ' αυτά τ' αστέρια έπεσε και χάραξε μια φωτεινή γραμμή στον ουρανό. «Κάποιος πεθαίνει» μουρμούρισε το κοριτσάκι. Γιατί η γιαγιά του, που μόνο εκείνη ήτανε καλή γι' αυτό, αλλά δεν ζούσε πια, έλεγε συχνά: «'Oταν πέφτει ένα αστέρι, μια ψυχούλα ανεβαίνει στο Θεό.»

Το φτωχό κοριτσάκι άναψε άλλο σπίρτο. Μέσα στη λάμψη του, παρουσιάστηκε η γιαγιά της που της χαμογελούσε. «Γιαγιά», φώναξε η μικρούλα, «πάρε με μαζί σου».

«'Oταν θα σβήσω το σπίρτο, ξέρω πως δε θα είσαι πια εδώ. Θα χαθείς, όπως χάθηκαν η αναμμένη σόμπα, η ψημένη χήνα και το Χριστουγεννιάτικο δέντρο.» Πήρε το κοριτσάκι στην αγκαλιά της η γιαγιά, και πέταξαν κι οι δυο χαρούμενες, μέσα σ' εκείνη τη λάμψη. Δεν υπήρχε πια ούτε κρύο, ούτε πείνα, ούτε αγωνία. Ήταν κοντά στο Θεό!

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Xριστουγεννιάτικη γλάστρα


ΠΑΤΡΟΝ:

Θα χρειαστούμε μια πήλινη γλαστρα σε ότι μέγεθος θέλουμε (καλύτερα να μην ειναι πολύ μεγάλη ,δείχνει πιο ομορφο το σχέδιο). Ξεπατικώνουμε το σχέδιο με καρμπόν στην γλάστρα επάνω και με Χρώματα ακρυλικά την βάφουμε, και με σπρέυ σταθεροποιουμε το χρώμα.
Μόλις στεγνώσει μπορούμε να φυτέψουμε ενα αλεξανδρινό μέσα!!

Καλώς ήρθατε!!